Heel ons leven lang moeten we daar mee dealen. Met afgewezen worden. Verkopers worden er in getraind. Wie zich een ijzeren bord voor zijn kop kan laten aanmeten loopt weinig verwondingen op en gaat verder. Maar dat zijn doorgewinterde professionals, die verkopers, die niet voor niets dat vak gekozen hebben. Voor hen geldt: als de klant ‘nee’ zegt gaat het verkopen pas beginnen. De meeste andere mensen gaan bijna dood door een afwijzing en hebben zelfs hun leven zo ingericht dat die risico’s tot het minimum beperkt zijn. Dan doe je je zelf heel wat te kort, maar de kans op de pijn van een afwijzing is beheersbaar. Dat is een fijne gedachte.
Ik ben ook afgewezen. Recent nog. Als interim professional ben je daar natuurlijk ook een beetje op voorbereid. De markt is overvloedig, het aanbod is groot en ik kan wel denken dat ik superspeciaal ben en beter dan de rest, het gaat er uiteindelijk om dat die persoon tegenover je het ziet zitten met je. Ik kwam voor een klus waar gevraagd werd om een zwangerschapsvervanging. Niet heel bijzonder, maar werk is werk en het werd toch boeiend omdat gevraagd werd een recruitment center om te bouwen naar een mobiliteitscentrum. In plaats van instroom zou het accent de komende tijd op uitstroom gaan liggen. Helemaal top dacht ik, helemaal op mijn lijf geschreven. Ik zette mijn beste beentje voort en stelde mij dienstbaar en vertrouwenwekkend op. Ook al zijn er 5 tegenkandidaten, mijn staat van dienst en bewezen wapenfeiten op datgene wat gevraagd werd zou me toch gegarandeerd een plek in de tweede ronde moeten opleveren.
Niets bleek minder waar. Dezelfde middag na mijn gesprek, ontving ik een afwijzing. En waarom? Niet omdat ik de klus niet zou kunnen. Nee, dat zat snor. Maar omdat ik in Limburg te werk zou worden gesteld en er was twijfel of ik voldoende aansluiting zou hebben met de locale mensen. De inhoudelijke slagkracht van mijn propositie, die voor hun een succesgarantie zou opleveren, want zo zit ik nu eenmaal in elkaar, werd niet in overwegende mate meegenomen. De softe factoren winnen het hier van de harde criteria. Cultuur match is de doorslaggevende factor, dus passen bij het meubilair. Precies het meubilair dat eigenlijk aan een nieuw jasje toe is. Stel je voor je wilt je huis laten verven en er komt een topspecialist die soortgelijke huizen al tig keer heeft gedaan voor een scherpe prijs en binnen strakke deadlines, maar die wordt afgewezen omdat zijn kleur haar mogelijk zou dissoneren bij de kleur van de muren die de opdrachtgever voor ogen heeft.
Ben ik een slechte verliezer en zit ik hier mijn gal te spuwen? Of heb ik een punt. De tijd van interimschap is niet meer wat het geweest is terwijl het juist leuker zou moeten worden. Mede omdat je na tientallen jaren zou verwachten dat de inkoop en selectie van dienstenaanbieders zoals ik, professioneler zou worden. Maar daar is nog veel aan te doen, blijkt. Moet ik het hier bij laten? Slikken en doorgaan? Of moet ik mijn afwijzing binnen laten komen en in mijn ziel laten snijden om vervolgens te luisteren naar de boodschap van de pijn. De kosmos heeft vast een bedoeling met deze ervaring. Je mag er een mensenleven over doen om te ontdekken hoe dat in elkaar zit. Dus niet slikken en doorgaan, maar louteren en leren. Wat je dan precies moet leren dat wordt hopelijk onderweg duidelijk. Of moeten we toch maar veel met verkopers praten en hun afwijsstrategie kopiëren. Of vragen welke cursus zij gevolgd hebben? Neem ik ook maar meteen zo’n metalen plank voor mijn kop.